Vorige week had ik een discussie, iemand vond dat ik te jong aan kinderen was begonnen. Ik was weer zo een stereotypische tienermoeder, ik werkte niet en hoogstwaarschijnlijk zorgde ik niet eens zelf voor mijn kinderen. Wauw, ik wist niet dat er nog mensen bestonden die iedereen in hokjes plaatsten. Want ik werk wel degelijk en moet deze zondag officieel al terug starten. En ik zorg wel degelijk voor mijn kinderen, elke dag opnieuw met plezier.

Tienermama

Ik was 18 jaar als ik zwanger was van Amylia en 12 dagen na mijn 19de verjaardag had ik mijn dochter al in mijn armen. De keuze om onze dochter te krijgen heb ik samen met Jeroen gemaakt, nooit heb ik verlangd dat iemand anders voor mijn kind zou zorgen. Sinds haar geboorte wist ik dat mijn geluk nooit meer op de eerste plaats zou komen.

Bezorgd

Toen we naar huis mochten van het ziekenhuis, werd ik bang wat als ik het niet kon? Maar elke keer als ik naar mijn baby’tje keek verdwenen mijn zorgen met de noorderzon. Nog nooit had ik zoveel van iemand gehouden en dat maakte me gelukkig maar bang tegelijkertijd. Wat een verantwoordelijkheid voor zo een jonge meid.

Mijn best

Al snel leerde ik dat geen enkele mama wist wat ze deed. Toen ik dat wist, ging alles wat makkelijker voor me. Want ik kon enkel mijn best doen en hopen te leren uit mijn fouten. Uiteindelijk wist ik niet welke weg ik zou inslaan het enige dat ik wist was dat ik mijn best ging doen, elke dag opnieuw.

Tijgermama

Ik noem mijn eigen liever een tijgermama, ja ik was jong maar uiteindelijk verdiende ik mijn strepen. Ik kan zeggen na 3 kinderen dat ik een mama ben die vecht en beschermt als een tijger, op haar strepen staat indien nodig en verdomd trots is op haar tigerstripes (striemen). Mijn kinderen zijn mijn redding geweest, zij zijn de reden dat mijn leven nut hoeft, een doel om te leven.